"Jak to było..." - Rozdział 1

Elaj

  Leżałem na łóżku z jedną nogą zgiętą w kolanie i rękami 

pod głową. Wpatrywałem się w kryształową lampę na suficie. Zimne powietrze wpływające przez otwarte okno owiewało mój odkryty brzuch i nogi przyprawiając mnie o gęsią skórkę.

- Głupku słuchasz mnie?! - poczułem jak coś ciężkiego kładzie się na moich biodrach wgniatając mnie w materac.

- Tak, tak - spuściłem wzrok na drobne ciało siedzące okrakiem na mnie.

- Kłamiesz! - krzyknęła czarnowłosa. - Pożałujesz tego smrodzie!

  Przez chwilę nic się nie działo, póki nie poczułem jak obrywam ogromną poduszką.

- Ej nie zapędzaj się! - powiedziałem z szerokim uśmiechem. - Sama tego chciałaś.

  Chwyciłem zdezorientowaną dziewczynę i zrzuciłem z siebie. Nim zrozumiała co się święci uderzyłem puchową poduszką w jej pusty łeb.

- Bachor - odparła śmiejąc się i poprawiając poczochrane włosy wyglądające jak po przejściu czegoś więcej niż tornada.

- Elaj, Mirai! zrobiłam kanapki, chcecie? - spojrzeliśmy po sobie i zerwaliśmy się oboje jak poparzeni z łóżka. W tym samym momencie dopadliśmy drzwi i przepychając się wzajemnie wybiegliśmy z pokoju.

- Pierwsza! - krzyknęła Mirai będąc dosłownie o sekundę szybciej w salonie niż ja. - Cienias.

- Jak dzieci - powiedziała moja mama wchodząc do pokoju gościnnego i stawiając przed nami na stole górę kanapek.

- To ona zaczęła - odparłem, a dziewczyny wraz ze mną zaczęły się śmiać.

- Dobra, dobra - powiedziała moja przyjaciółka siadając na sofie i wsuwając do ust pomidora. - Która godzina?

  Spojrzałem przez otwarte drzwi na zegar stojący na półce w przedpokoju.

- 23.

- Czyli samolot masz za 5 godzin? - kiwnąłem głową.

- Będziesz za mną tęsknić? - zapytałem śmiejąc się pod nosem. - Czy może raczej za znęcaniem się nade mną?

  Spojrzała na mnie i wywróciła oczami.

- Tak czy siak ode mnie się nie uwolnisz - powiedziała uśmiechnięta  i zjadła ostatnią kanapkę.

- Wybaczcie, że przerwę tę waszą dyskusję - spojrzała na nas moja mama. - Ale kto cię ma odebrać z tego lotniska w Stanach?

- Ethan - odparłem jednym słowem. - Pani Month dzwoniła i mówiła, że nie da rady dlatego wyśle syna.

- Rozumiem i proszę cię - zgromiła mnie wzrokiem. - To, że jedziesz tam na staż to nie znaczy, że masz sprawiać im kłopoty! Monthowie to miła rodzina, ale każdy ma limit.

- Nie musisz powtarzać drugi raz.

- Nooo... a co do tego Ethana - zwróciła się Mirai do mojej mamy. - Przystojny?

- Mirai?!? - spojrzałem na nią ze złością.

- Bardzo - uśmiechnęła się moja rodzicielka.

- Mamo! Jestem tu, możecie przestać?

- Nie, czemu? - odparły chórkiem wybuchając przy tym śmiechem. - No już nie udawaj! Nie widzieliście się 10 lat na pewno jesteś ciekaw jaki jest teraz. - powiedziała moja mama.

- Ale nie w "ten" sposób - zrobiłem palcami cudzysłów w powietrzu, prychnąłem. - Kobiety.

- Geje - prychnęła Mirai.

- Ty mała... Jak ja cię zaraz...

- Bez rękoczynów proszę - w drzwiach stanął mój ojczym z zakupami. - Hej kochanie - pochylił się nad moją mamą i pocałował ją w czoło.

- Hej.

- Cześć Sebastian - powiedziała Mirai.

- Cześć Smarkulo.

- Ej - warknęła dziewczyna z ledwo ukrywanym chichotem.

- A ty - wskazał na mnie oskarżycielsko. - Do wyra. Ja cię z łóżka o 2 siłą ściągać nie będę!

- Dobra, się robi - wstałem i podszedłem do Mirai - Dziś ty śpisz na podłodze!

  Chwyciłem zaskoczoną dziewczynę za nogi i zarzuciłem sobie na plecy jak worek ziemniaków. Pobiegłem do swojej sypialni zostawiając pozostałych członków rodziny w salonie.

- No chyba śnisz - warknęła. Wyrwała się z mojego uścisku, lądując na łóżku. Czarne kręcone włosy ułożyły się wokół jej głowy jak aureola, gdy opadła twarzą na poduszkę. - Jak ja ci zazdroszczę, też chcę mieć staż w Stanach! Ale weźmiesz mnie na zakupy jak przyjadę? -  powiedziała głosem tłumionym przez poduchę.

- Jeśli za twoje pieniądze to nie ma sprawy - opadłem na śpiwór leżący na podłodze.

- Wiesz Elaj, fajnie, że ci się udało - odwróciła się twarzą do mnie. - Jako twoja najlepsza przyjaciółka... jestem z tobą więc, wiesz jak coś to... no wiesz.

  Zazwyczaj wystarczyły nam drobne gesty i masa śmiechu. Ale w takich sytuacjach dziękowałem wszystkiemu czemu mogłem za taką przyjaciółkę.

- Branoc - odparłem i zgasiłem światło. - Obudź mnie.

- No chyba śnisz! - mimowolnie zasnąłem z uśmiechem na ustach.

__________________________________________

Dziękuje za przeczytanie tego rozdziału. To moje pierwsze opowiadanie yaoi więc proszę o masę opinii xD wasza nowa mistrzyni Asatorii :D